Мин тәбиғәттең төрлө миҙгелдәрен яратам, ләкин ҡыштың үҙенә генә хас серле матурлығы күңелемде айырыуса арбай. Ҡышҡы урман үҙенең тынлығына, ап-аҡ ҡар менән ҡапланған ағастары менән сихырлай. Был матурлыҡты һүҙҙәр менән генә аңлатып бөтөрөп булмай, әммә мин уны һүрәттәргә тырышып ҡарармын.
Ҡышҡы урманға ингәс тә, тәүге ҡараштан уҡ уның ап-аҡ кейеменә һоҡланып туймаҫлыҡ. Ағастарҙың ботаҡтарына ҡуйы итеп ҡар ятҡан, улар ҡайһы берҙә әкиәти һындарға оҡшап китә. Ҡарҙа беҙҙең эҙҙәр генә ҡалдырған юлдар күренә. Улар урмандың тәрәнлегенә алып бара.
Ҡышҡы урмандың тынлығы үҙенә бер төрлө. Ҡышҡы һалҡынлыҡта хатта тауыштар ҙа үҙгәрә төшә. Ҡарҙың шыжлауын, алыҫтан килгән ҡоҙғон тауыштарын ишетеп була. Был тауыштар урмандың тәрәнлеген, уның серле булыуын тағы ла нығыраҡ тойҙора.
Ҡышҡы урманда йөрөгәндә, төрлө йәнлектәрҙең эҙҙәрен күрергә мөмкин. Төлкөләрҙең, ҡуяндарҙың һәм башҡа хайуандарҙың эҙҙәре ҡар өҫтөндә асыҡ күренә. Улар ҙа беҙҙең кеүек үк ҡышҡы урманды үҙҙәренә яҡын күрәләр, бында аҙыҡ эҙләйҙәр, йәшеренеп йөрөйҙәр.
Ҡышҡы урманда йөрөү - был үҙе бер мажара. Һалҡын һауа, ҡарҙың сафлығы, ағастарҙың аҡ кейемдә булыуы күңелде сафландыра, яңы көс бирә. Был урманда йөрөгәндән һуң, күңелдә тик яҡшы тойғолар ғына ҡала.
Ҡышҡы урмандың үҙенә генә хас матурлығы, тынлығы һәм серлелеге һәр кемдең күңеленә хуш килер. Тәбиғәттең был мөғжизәле миҙгеле беҙгә күп шатлыҡтар, йылы тойғолар бүләк итә. Ҡышҡы урманда йөрөп ҡайтыу – был үҙе бер мөғжизә, уны һәр кемгә лә татып ҡарарға кәрәк.