Рассказ о зиме на татарском языке

Зима на татарском языке - көчләр көндәрендә.

Кыш – ул бик үзенчәлекле һәм матур ел фасылы. Татар халкы өчен кыш – ул сихри вакыт, табигатьнең йокыга киткән чоры. Кышын бөтен җир ак кар белән каплана, агачлар ап-ак шәлләр кия. Бу вакытта һава саф һәм салкын, ә төнге күк йөзе аеруча җете йолдызлар белән балкый.

Кыш көне татар авылларында күп төрле эшләр бар. Малларны карау, утын әзерләү, йорт эшләре – болар барысы да көндәлек тормышның мөһим өлешләре. Шулай ук кыш – ул бәйрәмнәр вакыты да. Татар халкының милли бәйрәме – Нардуган – кышкы төннәрнең иң озын вакытында үткәрелә. Бу бәйрәмдә җырлар җырлана, әкиятләр сөйләнә, төрле уеннар уйнала.

Балалар өчен кыш – аеруча күңелле чор. Чана шуулар, кар бабайлар ясаулар, кардан шәһәрләр төзүләр – болар барысы да кышның шатлыклы мизгелләре. Урамда уйнап кергәч, өйдә әни әзерләгән кайнар чәй белән җылынып алу – үзе бер рәхәт.

Кышкы табигатьнең матурлыгы шигърияткә дә, сәнгатькә дә рухи илһам бирә. Татар шагыйрьләре кышны еш кына үз әсәрләрендә сурәтлиләр, аның сихрилеген һәм матурлыгын тасвирлыйлар. Кыш – ул тынычлык һәм уйланулар өчен дә вакыт. Ул безне тормышның мәгънәсе турында уйланырга мәҗбүр итә.

Шулай итеп, кыш – ул табигатьнең иң гүзәл һәм тылсымлы фасылларыннан берсе. Ул үзенең матурлыгы һәм салкынлыгы белән безнең күңелләрне яулый, һәм һәрберебезгә үзенчәлекле мизгелләр бүләк итә.

Зима - бөек урын, татарча кыш көйләнмәсе, һәм күркәм төньяк-төк кулаклары белән төшер. Зима күп торыш урын, күркәм кар белән төшер, ток кар вә төньяк кар төшер. Кыш көйләнмәсе, каркыш укылары, кар күркем шапкалар вә күркәм кәмперләр татарлар урында популяр дир. Кар төшекләре каркышка генә бәйләнә, кар күркем шапкалар татарча төшерләр. Вә төньяк кар, төньяк токлар белән төшер, көп каткычлар, барыш шулай, каркыш укылары белән төшер.