Җәй – иң матур һәм көтеп алынган фасылларның берсе. Бу чорда табигать тулысынча уянып, җир җимешләре белән бизәлә. Кояш нурлары җирне җылытып, көннәр озынрак була башлый.
Җәй уртасында без бөтен гаилә белән авылга кайтабыз. Анда минем өчен иң кадерле урын – бабай белән әби йорты. Аларның зур бакчасында төрле җимешләр һәм яшелчәләр үсә: кыярлар, помидорлар, карбызлар һәм кавыннар. Җәй көннәрендә мин бабай белән бергәләп бакчада эш итәргә яратам. Без яңгыр суларын җыеп, үсемлекләргә сибәбез, чәчәкләрне карап, аларның матурлыгына сокланабыз.
Җәй кичләре бик матур. Кояш баегач, күк йөзе алсу һәм зәңгәр төсләргә күмелә. Без гаилә белән кичке ашка җыелабыз һәм көндезге вакыйгаларны сөйләшәбез. Аннан соң, ял итеп, йолдызлы күккә карап ятабыз. Кайчак бабай кызыклы әкиятләр сөйли, ә әби җырлый.
Җәй – ул шулай ук дуслар белән вакыт уздыру чоры. Без күл янына барып йөзәбез, волейбол уйныйбыз һәм пикник ясыйбыз. Яңа дуслар белән танышу, кызыклы уеннар уйнау – болар барысы да җәйнең аерылгысыз өлеше.
Җәй фасылында мин һәрвакытта күп нәрсәләр өйрәнәм: табигать һәм аның матурлыгын кадерләргә, дуслар һәм гаилә белән вакыт уздыруга. Җәй миңа һәрвакытта яңа көч һәм илһам бирә, киләсе уку елына әзерләнү өчен.